Le serate delle Muse - Le Muse ospitano
მუზების საღამოები - მასპინძლობენ მუზები
L’incontro Natalizio
Il 27 dicembre il Caffé ha ospitato: sig.a. Silvana Muzzati, la cui poesia ,,GOREE; PORTA DI NON RITORNO’’ che ha vinto il primo
premio del concorso di poesia, tradotto in geogiano nel Caffè, è stato il motivo di questo incontro.
Fra gli ospiti erano anche la note tradutrice della letteratura italiana, Chatuna Zchadaze e Il poeta Ghivi Alchazichvili, l’amico
della nostra scuola. Sono state presentate anche le prime traduzioni delle sue poesie in italiano, tradotte nel 2015 in ,,Ziscari’’.
საშობაო შეხვედრა
27 დეკემბერს კაფემ უმასპინძლა: ქალბატონ სილვანა მუცატის, რომლის ლექსმა ,,გორეე, კარი არდაბრუნების’’- პოეზიის საერთაშორისო კონკურსის პირველი პრემია მოიპოვა, და მისი ქართული თარგმანი გახდა ამ შეხვედრის საბაბი.
სტუმრებს შორის იყვნენ: იტალიური ლიტერატურის ცნობილი მთარგმნელი, ხათუნა ცხადაძე და პოეტი,სკოლის დიდი მეგობარი, გივი ალხაზიშვილი, რომლის ლექსების პირველი იტალიური თარგმანები, 2015 წელს, სწორედ ჩვენ სკოლაში შესრულდა
Silvana Muzzati
Goree, porta di non ritorno
Atlantico ciuffo di pietre ed erba, Gorée, sfuggi
All’abbraccio del golfo di Dakar
Come in passato fuggisti la misericordia,
Nelle bianche grinfie di avidi traffici.
La vita si snocciola oggi tra quadri,
Collane imperlinate, ebano intarsiato,
Vesti dai colori africani di giorno;
La notte i fantsmi le tue strade battono
In cerca di pace, un infinito cerchio
Di evanescenti mani si stringono attorno
Alla tua porta, da cui nessuno fece ritorno,
Un buco che si affaccia brutale
Sul luccicante ignaro mare.
სილვანა მუცატი
გორეე, კარი არდაბრუნების
ატლანტის პირას ქვით და ბალახით აქოჩრილო გორეე, თითქოს
გაურბი დაკარის ყურეს, მკლავებს რომ გახვევს.
სიბრალულს როგორც გაურბოდი იმ ბნელ წარსულში,
ხარბი ვაჭრების თეთრი კლანჭების მსხვერპლად ქცეული.
ის დრო დღეს მხოლოდ სურათებში კრთის,
აფრიკულ ჭრელი სამოსელით, წითელ ებანის და მარგალიტის თეთრი მძივებით.
ღამით შენ ქუჩებს ლანდები ავსებს. შვებას ეძებენ.
შენ კარს გარშემო ახვევია უსასრულო წრე ლანდადქცეული ხელებისა.
მისგან გასულს ხომ შინ დაბრუნება აღარ ეწერა.
საზარელ ხვრელში იჭყიტება მოლივლივე ზღვა, მან არა უწყის.
/თარგმანი: მუზები. 27-12-2017/
________________________________________
Giocare con le rime
La serata hanno reso più divetente le fogliete distribuite con due parole rimate
con cui ognuno doveva creare una composizione. Eccole:
*pace-piace.....Non riesco a darmi pace
Quando qualcuno mi piace. /Chatuna /
*tristezza-richezza.....Non c’è alcuna tristezza
In una casa piena di ricchezza./Silvana/
*Frutto-tutto.......Non si butta il frutto
Pure se è brutto.
Dallo all’uccello
Che lo mangia tutto./Davide/
*gatto-piatto.......L’avido gatto
Mangia dal piatto./Dea/
*gioia-noia.......Troppa gioia diventa noia. /Dea/
*sento-vento......Da lontano sento
Come soffia il vento./Anna/
*vuole-viole... Niza vuole le belle viole /Niza/
*orizzonte-monte........ Nel orizzonte c’è un bel monte /Niza/
*cuore-amore........E’ felice chi ha cuore
Pieno d’amore /Ru/
*onde-bionde.......Bianche onde sembran bionde. /Dea/
რითმებით თამაში
საღამო მეტად გამოაცოცხლა დარიგებულმა ფურცლებმა, რომელზეც ეწერა ორი გარითმული სიტყვა
და თითოეულს უნდა შეექმნა პატარა კომპოზიცია, რომლებიც ზემოთ არის მოცემული.
გივი ალხაზიშვილის ლექსების იტალიური თარგმანი
/თარგმნა რუსუდან ყოინაშვილმა, რედაქტორი დავიდე დოჩოლი/
Le traduzioni delle poesie di Ghivi Alkhazishvili
/Tradotte da Russudan Koinashvili, redattore Davide Doccioli/
* * * * *
ოთახში, სადაც კედლებსაც მობეზრდათ
ერთმანეთის ცქერა,
სადაც ქოთნის ყვავილსაც კი
თვალი ფანჯრისკენ გაურბის,
სადაც ბოლთისცემით მრავალი კილომეტრი გამივლია,
ამაღამ,ახლაც,
ჩუმად შემოვდივარ
და ვხვდები, რომ ცას ვემალები იმ ბავშვივით
უსასრულობა პირველად რომ აღმოაჩინა
და შემკრთალმა დახუჭა თვალი,
რათა იქ მაინც, საკუთარ თავში,
რაღაც საყრდენი მოეძებნა
და დედასავით ჩახუტებოდა.
* * * * *
მე ვცხოვრობ, როგორც ქვიშის საათი
და შენ თვალებში მიყვარს ტივტივი.
ვივსები შენით, ვცარიელდები
და შენთან ყოფნა მცვლის ამინდივით.
* * * * *
ყმაწვილი ქარი ჩამოიქროლებს,
ააშრიალებს ჭალას იფნიანს,
აქ, ისე ჰყვავის ფორთოხლის ბაღი,
ვგრძნობ ყველა ასაკს თავის ხიბლი აქვს.
* * * * *
როცა იმავ სიმღერაში ვპოულობ ახალ
შეგრძნებას, გულში ცრემლს რომ აჩენს
და თვალს აბრწყინებს,
იქნებ იმიტომ, რომ ახლაღა გავიგონე,
რაც მე ადრე ვერ შევიცანი
და გული ისე მომეწურა.
რომ ბოლო ბგერას ლამის სული ამოვაყოლე
და გავისუსე,
ისევ იმის მოლოდინში,
ვინც სულ გზაშია,
ვინც დღედაღამ მოიწევს ჩემკენ...
* * * * *
ვაშლის ლოყაზე სამი წინწკალი,
ისე წითელი, ისე ღუდღუდა, ისე ლამაზად ჩამწკრივებულან,
რომ ნატურმორტი ჩასაკბეჩად ვერ გავიმეტე,
თან გავიფიქრე:
ვაშლი ხომ ევას არ მოუცია?
* * * * *
ყვავილზე იჯდა ფერფლის პეპელა,
კი არ გაფრინდა,
გაიფანტა ოქტომბრის ქარში.
შეგახე ხელი თმაზე,
შენ მზერაში ჩაგეშალა ღიმილის ფერფლი
და თვალის ფსკერზე გაუჩინარდა...
მივხვდი,
იმ დროს დავეძებდი,
რომ ვერ ბრუნდება...
სარკმელი
მე არ ვიცი ვინ მენატრება, მაგრამ ისე მენატრება,
რომ მუდამ ვეძებ და სახლიდან გაქცევას ვცდილობ,
სივრცეებში მომწყურდა ფრენა
და უცნობ გზებზე ხეტიალი უმისამართო.
მე არ ვიცი ვინ მენატრება,
მაგრამ ჰაერი თითქოს მისით არის აღსავსე
და გაზაფხულის მოყვავილე ბაღს
უნებლიეთ მივყავარ სადღაც, მწვანე ბურუსში,
სადაც წარსული გასუსულა და,
მერამდენედ, ბალახივით ჩუმად ამოდის.
* * * * *
მე არ ვიცი, მერამდენედ დაღამდა,
არც ის ვიცი ჩემში როგორ თენდები...
დავრჩი მარტო, როგორც ხორბლის მარცვალი,
მოვკვდები და მერე აღმოვცენდები.
* * * * *
In una stanza dove pareti
Sono già stufe di guardarsi,
Dove anche fiori dei vasi
Aspirano affacciarsi fuori,
Dove girando avanti ed indietro
Tanti chilometri avevo percorso,
Anche stanotte, anche adesso
Rientro di nascosto.
E’ chiaro che mi nascondo dal cielo
Come quel bimbo che
Appena scoperto l’infinito,
Troppo turbato chiudendo gli occhi,
Cerca di trovare dentro se stesso
Un sostegno per abbracciarlo
Come la mamma.
* * * * *
Vivo come la clessidra,
E mi piace galleggiare negli occhi tuoi.
La tua presenza mi rende mutevole
Come il tempo.
Insieme a te mi sento pieno,
Però vuoto senza di te.
* * * * *
Soffierà il vento novello,
Facendo frusciare fràssini del boschetto.
Oh, come fiorisce giardin d’arancio,
E sento che ogni età è bella
A suo modo.
* * * * *
Nello stesso canto quando trovo
Una sensazione nuova, mi fa lacrimar il cuore
E lucicar gli occhi.
Forse perché, solo adesso ho sentito,
Ciò che non ho percepito prima.
Ed il mio cuore è stretto così
Che l’ultimo suono quasi mi ha strappato l’anima.
E fermo nel silenzio attendevo colui
Ch’è sempre in cammino,
Giorno e notte verso di me avanza...
* * * * *
Tre puntini sulla guancia di una mela,
Così rossi, purpùrei e graziosamente affiancati,
Suscitano voglia di mordere natura morta.
Però ho pensato che fosse una mela offerta da Eva?
* * * * *
C’era sul fiore la farfalla di cenere
Che non è volata, ma si è sciolta
Nel vento ottobrino.
Ti ho sfiorato i capelli e
La cenere del sorriso
Si è sciolta nel tuo sguardo
Poi nel fondo dell’occhio è svanita...
Allora ho capito,
stavo cercando quel tempo,
Che non può tornar mai più...
Lo sportello
Di chi nostalgia sento, non lo so,
Ma lui mi manca così che
Sempre sono in cerca di lui e
Cerco di fuggire dalla casa,
Bramo volare nello spazio infinito
E girare senza mira per le vie ignote.
Di chi nostalgia sento,non lo so,
Però l’aria pare piena di lui e
Il fiorito giardino primaverile
Mi avvolge improvisamente
Con la nebbia verde, dove il passato
Tacito già per quante volte,
Come l’erba cresce.
* * * * *
E’ tramontato chissà per quante volte.
Non so nemmeno come albeggi in me...
Sono rimasto solo solente come un chico di grano.
Morirò per germoliarmi poi di nuovo.
